....Każdy ma swój Everest....

Miło minął w domu czas. Ale pora pakować walizkę (właściwie to już spakowana ) . Jutro w drogę  - z powrotem Zurich. Ale to nic - tak to jest.   Zawsze przed wyjazdem wraca do mnie tekst piosenki z filmu ,,Władca pierścieni ''   '

Home is behind the world ahead.
And there are many paths to tread.
Through shadow to the edge of night,
Until the stars are all alight...

Mist and shadow,
Cloud and shade,
All shall fade...
All shall fade...                                           I polskie tłumaczenie 

 Za nami dom, przed nami świat,
I ścieżki, których nasz zaznaczy ślad,
Przez cień i mrok, po nocy brzask,
Aż gwiazd na niebie zalśni blask

Mgła i zmierzch, 
Chmurny dzień,
Rozwieją się... 
Rozwieją się...

9 

W studenckich czasach wakacje zwykle spędzałam w górach . Czy to Tatry , Gorce czy Beskidy radość była ta sama. Radość z wędrowania , z pokonywania własnych słabości , z kontaktu z przyrodą. Boże - jacy my byliśmy pełni entuzjazmu ! Że będzie lepiej , inaczej , że świat się przed nami otworzy....Że na naszej drodze spotkamy fajnych ludzi ... Pamiętam ogniska i piosenki rajdowe - niektóre ,,niepokorne '' , niektóre z podtekstem . Jedna mi się jakoś ostatnio  przypomniała . Aktualna dziś tak samo jak przed wielu laty . Może nawet bardziej .

To piosenka A . Waligórskiego pt ,,W góry , w góry ...''

W góry, w góry miły bracie ,tam swoboda czeka na cię !

Pisał kiedyś Pol Wincenty , miast spokojnie czekać renty 
Przez to hasło pana Pola ,jakże ciężka nasza dola
Kto żyw w mieście, w polu, w lesie ,uporczywie w górę pnie się .

O jednego tam widzicie , właśnie wylazł, siadł na szczycie.

Spojrzał dumny niesłychanie i zapytał ,,No co , dranie ?''

Po czym dalejże ze szczytu ,zrzucać stosy akt, monitów
Tu uchwała, a tam bilans -bo co ni ma jak se wylazł .

Lecz jak szczur na wieżę w Pizie już następny za nim lizie
Nagle wszystko poszło gazem ,buchnął krzyk: "Hej! Chłopy, razem!"
I już tam gdzie tkwił ten piernik ,całkiem nowy wlazł "taternik" ,
Ale hola, nie na długo ,już tam w dole słychać lu-go

I tak przez te głupie rymy , w górę, w górę się tłoczymy
Zamiast popracować w dole , zrobić krzesło, zorać pole
Nie, nie dla nas stąd korzyści , każdy będzie w chmurach błądził
Boźwa ku...a  ,,alpiniści ''!
Ale nas ten Pol urządził! 

Obyśmy spotykali w życiu alpinistów , nie ,,alpinistów'' ....Ostatnio jakoś więcej tych drugich.

Ta historia zaczęła się kilka lat temu , gdy pierwszy raz byłam na Furkapass . To przełęcz na wysokości 2436 m , na granicy kantonów Uri i Wallis .Wracaliśmy z Eggishorn , byłam pełna wrażeń , gdyż tego dnia pierwszy raz zobaczyłam prawdziwy lodowiec - i to od razu ten najdłuższy w Europie.Może dlatego Furkapass - choć niezwykła - jakoś mnie za serce nie chwyciła. Minęły dwa lata i znów tam trafiłam . I znów przywiódł mnie tam lodowiec - tym razem Rhonegletscher , z którego wypływa rzeka Rodan. Teraz jednak było więcej czasu - i tak Rhonegletscher a właściwie leżące powyżej zbocza Klein Furkahorn stały się celem naszej wędrówki.W pewnym momencie zauważyłam , że wśród skał nie jesteśmy sami.Kilkanaście metrów dalej siedział u stóp wielkiego głazu  brodaty człowiek i coś wykuwał  , jakby  czegoś szukał . Pierwsze wrażenie - niedowierzanie i jakieś wspomnienie atmosfery z baśni braci Grimm - gnom ? krasnolud ?  Zapytałam Rene , co on tu robi . To był poszukiwacz kryształów górskich. Właśnie na Furkapass można je czasem znaleźć. Dotarliśmy do celu - kiedyś jeszcze opiszę to miejsce i czas tam spędzony .Wracając ta samą ścieżką , zauważyłam jakiś błysk w słońcu. Pod moimi stopami leżał kamień. Wyglądał jak okruch lodu  , jak część moich ukochanych lodowców.Oczywiście zabrałam go i przywiozłam do Polski. A ostatnio znalazłam artystę jubilera , który mi go oprawił tak , by wyeksponować jego naturalny kształt i surowe piękno. I teraz noszę go cały czas . W końcu to jakby Alpy dały mi część siebie w darze....

W ostatnim  tydzień mojego kontraktu  w Szwajcarii. Wraz ze znajomą pojechałyśmy do Alptal. To urokliwa dolina w Schwyz , u podnóża Grosser i Kleiner Mythen  - raj  dla narciarzy . My jednak postanowiłyśmy trochę powędrować - mimo śniegu. Niezbyt wysokie ( poniżej 1900 m ) szczyty w kształcie skalnych  piramid o niemal pionowych ścianach budzą szacunek.To nie jest łatwa wędrówka , choć na szczyt Grosser Mythen wiedzie zakosami niezwykle stroma ścieżka , tuż nad przepascią. Miałam wrażenie , że na szlaku , na dole widziałam sylwetkę człowieka. ale my  tam nie poszłyśmy . Obie zbyt często bywamy w górach i wiemy , na co się można  porywać. Ale trudno było oderwać oczy od brązowawych urwisk , pokrytych śniegiem skalnych półek , stromego  szlaku - a wszystko to na tle błękitnego nieba. Oczywiście - nie brakło też zdjęć. Jedno z nich okazało się wyjątkowo ważne. Powędrowałyśmy dalej , do leżącego 150 m wyżej schroniska . A stamtąd - widok na Glarner Oberland - daleko na horyzoncie.    Zbliżał się foen , pogoda zmieniała z każdą chwilą , a przez mur Alp spływały chmury, zasłaniając kolejne szczyty. Wróciłyśmy do stacji kolejki i restauracji w pobliżu. Delektując się dobrym winem na tarasie , z widokiem Alp przed oczami obie stwierdziłyśmy , ze w tej chwili nic nam więcej do szcześcia nie potrzeba. Nagle usłyszałyśmy wzmagający się hałas. Wylądowal policyjny helikopter. Szukali turysty , który samotnie wyruszyl w masyw Mythenów. Po powrocie do Zurichu , kilka dni później pokazywałam koleżance zdjęcia z tej wycieczki. Na jednym z fragmentów ścieżki na Mythen zauważyłam cień - inny niż rzucaja skały . Czy to był ten zaginiony turysta ? Nie wiem...

Od miesiąca jestem w domu. Laptop prawie naprawiony - prawie , gdyż jeszcze Skype do poprawy. A w domu ..... remonty. Ale będzie tak , jak chcę. W kolorach szarym i lodowego błękitu.I szkło - przezroczyste , tak jak lubię. Jak lód i jak kryształ górski . Niektórzy mówią - chłodne kolory , może mało przytulnie. A ja widzę a bardziej czuję przestrzenie . Trochę zdjęć zrobionych w Alpach. Niedoskonałych - ale moich. No i wreszcie znalazłam kogoś , kto oprawi mi znaleziony na przełęczy Furkapass kryształ górski . I w ten sposób kawałek Alp zawsze będzie przy mnie - na szyi.

A ostatnie dni przed wyjazdem z Zurichu to wyprawa do Alptal.I pewne zdarzenie - nie wiem jak się skończyło. Ale o tym jutro lub pojutrze. A teraz- chwilo , trwaj......

Jak niewiele czasem trzeba , by poczuć się beztrosko , by wrócić do atmosfery dziecinnych lat , by zachwycić się kolorami jesieni i to w bardzo nietypowym miejscu. A tym miejscem była znana w Szwajcarii a położona nad jeziorem Pfaffikersee ,, dyniowa farma'' . 

Wysoko ponad taflą jeziora , okolona sadami  oferuje wszystko co mozna tylko użyskać z dyni. A zaczyna się od ekspozycji gatunków dyni z całego świata. Nie sposób opisać ich kształtów , kolory wręcz urzekają a jeszcze jako atrakcje dla dzieci umieszczono kilkumetrowe figury ptaków i zwierząt wykonane z tysięcy małych różnokolorowych dyń umocowanych na stelażach. Oczywiście jest też coś dla ciała - potrawy z dyni a i sznaps jakiś widziałam - choć nie zaryzykowałam degustacji. 

A na horyzoncie ...... mur Alp .Od Berneńskich poprzez Walijskie aż do Glarneńskich ! Ledwo widoczny ale możliwy do rozpoznsania Schreckhorn i nawet Clariden -nie najwyższy ale jakoś szczególnie mi bliski. Już białe .Idzie zima.....

Dziś w Zurichu prawdziwie jesienny dzień . Szare chmury spływają ze wzgórz i odbijając się w jeziorze nadają mu swoją barwę. Zieleń lasów ustępuje wszelkim odcieniom żółci , ale jeszcze nie wybarwiły się na czerwono buki.Jeszcze mogę  się cieszyć złotą jesienią. I wracać do letnich wspomnień. Do zielonej Linthal , do letnich kwiatów wysoko na przełeczach  , do alpejskich łąk.

Góry zawsze mnie pociągały.Pamiętam każda moją wędrówkę z plecakiem - każda jest dla mnie tak samo cenna. Czy to trasa na Radocynę w październikowy zmierzch , gdy mgły spływają w dolinę , czy Orla Perć i Tatry pod stopami , czy wędrówki w Alpach - z lodowcem u stóp a ośnieżonymi szczytami ponad głową - to wszystko tak samo mocno  do mnie  przemawia . Bo góry , niezależnie od wysokości , to samo w człowieku wyzwalają - te same myśli , refleksje.Pozwalają poznać siebie - ale też innych. I co najwazniejsze - po osiągnięciu celu ukazują kolejny szczyt.